قراردادهای ورزشی در ایران
قراردادهای ورزشی در ایران موضوعی است که کمتر به آن پرداخته شده و چالش هایی را هم به همراه داشته است. مسائل حقوقی مرتبط با ورزش همواره یکی از مهم ترین بخش های ورزش کشور بوده است. در سال های اخیر و با افزایش پرونده های بین المللی در ورزش ایران، به ویژه در عرصه فوتبال، که تاکنون متاسفانه خسارات مالی و غیرمالی هنگفتی را برای ورزش کشور به دنبال داشته است، ضرورت توجه به ابعاد حقوقی ورزش و به طور کلی حقوق ورزشی دو چندان گشته است. زیرا در خصوص قوانین ورزشی و قواعد حاکم بر قراردادهای ورزشی شناخت و آگاهی کافی وجود نداشته و معمولا اهالی ورزش پس از بروز اختلافات به دنبال شناخت اصول حاکم بر قرارداد ورزشی می افتند.
ضرورت تنظیم دقیق قراردادهای ورزشی مانند اکثر روابط اجتماعی به موضوع آگاهی اشخاص از حقوق و تعهدات، مسئولیت هایشان و روشن شدن جایگاه حقوقی آنها در مقابل سایر اشخاص بازمی گردد.
ماهیت قراردادهای ورزشی را می توان مشابه قرارداد اجاره انسان دانست و به همین جهت از موقت به حساب می آید. با وجود تمام شباهت هایی که بین قراردادهای ورزشی و قراردادهای اجاره انسان وجود دارد این دو از حیث قانون حاکم تا حدی متفاوت هستند و قراردادهای ورزشی بیشتر در پرتو حاکمیت قوانین خاص قرار دارند.
از سوی دیگر چون در قراردادهای ورزشی نیز مانند سایر قراردادهای کار، اجرای کار به تبعیت شخصی از شخص دیگر صورت می پذیرد حقوق کار تا جایی که مخالفت آشکار با ماهیت این قرارداد نداشته باشد بر این دست از عقود حاکم است؛ اما چیزی که واضح است مرجع حل و فصل اختلافات در قرارداد ورزشی تابع قانون کار نیست. از سوی دیگر حمایت های قانون کار از کارگران نیز در ورزش اعمال نمی شود.