اثربخشی برنامه توجه آگاهی بر فرسودگی تحصیلی و بیگانگی تحصیلی دانشجویان

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 403

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

CEDP04_263

تاریخ نمایه سازی: 3 شهریور 1399

Abstract:

ورود به دانشگاه با دامنه ای از منابع فشارزای تحصیلی ، شناختی ،هیجانی همراه است و دانشجویان ممکن است دربرابراین فشارها دچار ناکامی و تعارض شده، گستره ای از واکنش های روان شناختی را نشان دهند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی برنامه آموزشی توجه آگاهی بر مشکلات تحصیلی دانشجویان شامل فرسودگی تحصیلی و بیگانگی تحصیلی انجام شده است. مطالعه به روش توصیفی،همبستگی بین دانشجویان سال سوم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران درسال تحصیلی1396-97 انجام پذیرفت. جامعه آماری250نفر است. حجم نمونه به روش تحلیل توان برای انجام مداخله شبه آزمایشی با دو پیگیری 1/5ماه ه و3ماهه 30نفر تعیین گردید.ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه پنج عاملی تفکر آگاهی بائر2006، پرسشنامه فرسودگی تحصیلی مسلش(2002 )، پرسشنامه از خود بیگانگی تحصیلی دیلون وگروات((1976 است .ضرایب آلفای کرونباخ ابزارهادر این مطالعه به ترتیب برای پرسشنامه بائر.0/75 مسلش0/70و دیلونو گروات0/71بدست آمد. برنامه مداخله بر اساس برنامه توجه آگاهی روسر و شونرت- ریچل((2016 طراحی شد. روایی صوری برنامه با ابزار فورتالزا2017 بررسی و یک مطالعه مقدماتی نیز صورت پذیرفت .نتایج P<0.01معنادارشده ونشانه قابل قبول بودن بسته طراحی شده است.برای بررسی آماری از روشهای آمار توصیفی و آزمونهای همگن سازی، تحلیل واریانس و تحلیل اندازه گیری مکرر چند متغیری با نرم افزارSPSS23 استفاده شد. یافته ها نشان می دهند که برنامه آموزش توجه آگاهی درP<0.01 برفرسودگی تحصیلی واز خود بیگانگی تحصیلی تاثیر مثبت و معناداری دارد.در همه مولفه ها مفروضه کرویت توزیع ماخلی و آزمون لوین ونرمال بودن توزیع نمرات رعایت شده است. برنامه آموزش توجه آگاهی قابلیت تاثیر گذاری بر فرایندهای تحصیلی دانشجویان را دارد و می تواند در کاهش مشکلات آموزشی مانند فرسودگی تحصیلی و از خود بیگانگی تحصیلی موثر واقع شود. پیشنهاد می شود این برنامه آموزشی برای دانشجویان جدیدالورود دانشگاه ها اجرا گردد.

Authors

حبیب اله نادری حیدری

دکترای روانشناسی تربیتی، استادیار گروه روانشناسی دانشکده علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه مازندران

فرشته باعزت

دکترای روانشناسی عمومی، دانشیار گروه روانشناسی دانشکده علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه مازندران

مسعود غلامعلی لواسانی

دکترای روانشناسی تربیتی، دانشیار گروه روانشناسی تربیتی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران

سهیل رحیمی

دکترای روانشناسی تربیتی گروه روانشناسی دانشکده علوم انسانی واجتماعی دانشگاه مازندران