ارتباط بین فعالیت بدنی با عملکرد شغلی و خودکارآمدی پرستاران زن بیمارستان های دولتی شهر تهران

هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه بین فعالیت بدنی با عملکرد شغلی و خودکارآمدی پرستاران انجام گرفت. روش شناسی: این پژوهش توصیفی ار نوع همبستگی می باشد که جامعه آماری آن را کلیه پرستاران زن بیمارستان های دولتی شهر تهران تشکیل داده است و بر اساس جدول مورگان تعداد 370 نفر به عنوان نمونه آماری از طریق نمونه گیری خوشه ای- تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات پژوهش با استفاده از پرسشنامه های اطلاعات فردی، عملکرد شغلی پاترسون(1990) و خودکارآمدی شرر و مادوکس(1982) گردآوری شد که در تحقیقات گذشته اعتبار پرسشنامه عملکرد شغلی بین 71 تا 91 درصد و پرسشنامه خودکار آمدی بین 80 تا 86 درصد محاسبه شده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل داده ها مشخص شد که بین فعالیت بدنی با عملکرد شغلی و خودکارآمدی پرستاران ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت (p≤0/05). بحث و نتیجه گیری: با توجه به اهمیت حرفه پرستاری و نقش این نیروی انسانی در سلامت جامعه، پرداختن به فعالیت بدنی به طور مستمر می تواند تاثیر مثبت بر عملکرد شغلی و خودکارآمدی پرستاران داشته باشد.

Keywords:

ورزش , عملکرد شغلی , کامل کردن تکلیف , رویارویی با موانع , پرستاران زن