بررسی روشی برای کاهش فلزات سنگین در ماهی

محصولات دریایی از ارزشمندترین مواد غذایی از جنبه های مختلف محسوب می شوند و آلودگی احتمالی آنها به مواد مضر مانند فلزات سنگین، مسئله ای چالش برانگیز در مصرف آنهاست. در این پژوهش، هدف، استفاده از سبوس برنج به عنوان ماده جاذب، برای کاهش دادن فلزات سنگین جیوه، آرسنیک، سرب و کادمیوم در ماهی بوده است. از نوع ماهی تن مربوط به خلیج فارس یعنی ماهی زرده (Yellow Fin Tuna Fish) به عنوان نمونه ماهی و از سبوس برنج معمولی و سبوس برنج فعال شده به عنوان ماده جاذب، استفاده شد. نمونه های ماهی پس از آماده سازی به مدت 120 و 240 دقیقه در محلول های نمک در دو سطح غلظت نمک و در دو سطح pH، تحت اثر دو سطح غلظت از دو نوع ماده جاذب ذکر شده قرار داده شد (در مجموع 24 تیمار، شامل (F(1 تا (F(24). تعیین مقدار فلزات سنگین نیز با دو نوع دستگاه اسپکتروفتومتر جذب اتمی صورت گرفت. نتایج اثر تیمارهای ذکر شده، برای هر کدام از فلزات سنگین جیوه، آرسنیک، سرب و کادمیوم جداگانه ارائه شد. در مورد فلز جیوه، تیمار (F(17، در مورد فلز آرسنیک، تیمار (F(5، در مورد فلز سرب، تیمار (F(18 و در مورد فلز کادمیوم، تیمار (F(17، نتایج بهتری را در کاهش فلزات مذکور نشان دادند. در این نتایج مشاهده شد که شرایط عملکرد بهینه ماده جاذب، برای کاهش هر یک از فلزات مذکور تا حدودی متفاوت بود. به عنوان نتیجه گیری کلی میتوان بیان کرد که استفاده از ماده جاذب سبوس برنج در کاهش برخی از فلزات سنگین، مؤثر بود، گرچه این تأثیر به دلیل حضور این فلزات، در درون بافت جامد ماهی، یکنواخت نبود.

Keywords:

ماهی , فلزات سنگین , سبوس برنج , جذب اتمی , جیوه