بررسی مبانی و تعیین اجزای کاهش خطرپذیری مدیریت بحران

خطرپذیری ارتباط نزدیکی با روند توسعه دارد و نبود نظامات مناسب، آن را تشدید می کند، توسعه متوازن وقوع و یا خسارات را کاهش می دهد. دولت ها و سازمان ها تلاش بی وقفه ای برای مدیریت خطرپذیری و بازسازی مناطق دارند.مخاطرات به دلیل فرآیندهای بیولوژیکی، زمین ساختی، زمین لرزه ای یا هواشناسی به وجود می آیند. مدیریت خطرپذیری سطح یک خطر مشخص را شناسایی و با توجه به منافع و هزینه ها به کاهش و مقابله با آن می پردازد. آمادگی نسبی حتینیز شرایط متفاوتی ایجاد می کند و برای حفظ آن باید از تمام وقایع فاجعه درک صحیح و کاملی داشته باشیم. فاجعه و آمادگی مردم در هر سطح باشد، راهی برای سازگاری وجود دارد. جهت ساماندهی اقدامات، باید بدانیم دلیل مهم سازگاری مردم با شرایط غیرعادی قابل ملاحظه نبودن سنگینی بلایا در مقایسه با انسان ها و منابع مادی باقیمانده است. کاهشخطرپذیری مدیریت بحران از لحاظ زمانی در 3 سطح قبل(پیش گیری و حفظ آمادگی)، حین(مقابله، امداد و نجات) و بعد(بازسازی و ساماندهی) از بحران قابل تقسیم بندی است. فعالیت های مدیریت خطرپذیری در پنج فاز برنامه ریزی، پیشگیری و کاهش اثرات، آمادگی، واکنش و بازسازی تقسیم بندی می شود که هر یک از این فازها با زمان وعملکرد انواع وضعیت های اضطراری و بحران ها مرتبط بوده و اجزای کاهش خطرپذیری بر پایه این فازها بنا می گردد.

Keywords:

مدیریت , خطرپذیری , بحران , مخاطرات , پیش گیری , آمادگی , مقابله , ساماندهی