رابطه فراوانی منابع طبیعی، سرمایه گذاری مستقیم خارجی و عملکرد محیط زیست در کشورهای برگزیده نفتی و توسعه یافته موفق نفتی

در این مقاله به بررسی تأثیر فراوانی منابع طبیعی از کانال حکمرانی خوب بر جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی در دو گروه از کشورهای برگزیده نفتی و توسعه یافته موفق نفتی در بازه زمانی 2013-1996 پرداخته شده است. سرمایه گذاری مستقیم خارجی منبعی برای رشد اقتصادی، انتقال فناوری، ایجاد اشتغال و توسعه ی فعالیت های اقتصادی است. عموم کشورهای درحال توسعه به خصوص کشورهای پیشرو همواره درصدد فراهم آوردن چارچوبی مناسب و جاذب برای سرمایه گذاران خارجی جهت بهره مندی از منافع این فرآیند بوده اند. عملکرد اقتصادی کشورها در طول زمان، تا حد زیادی به محیط سیاسی، نهادی و قانونی آنها وابسته است. این نهادها و سیاستها، مشخص کننده کیفیت حکمرانی در بین کشورها هستند. بطور بالقوه شاخص های حکمرانی و فراوانی منابع طبیعی میتواند در جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی مؤثر باشد. به مراتب این سرمایه خارجی جذب شده میتواند در جهت رفع مشکلات عملکرد زیست محیطی کشورهای درحال توسعه بهکار گرفته شود. در واقع کشورهای نفتی با تعیین مشوق های مناسب، میتوانند فضا را برای جذب سرمایهگذاری مستقیم خارجی در سایر حوزه ها مانند انرژی های پاک و تجدیدپذیر فراهم کنند و با بکارگیری فناوری های نوین به ویژه در بخش صنعت در زمینه صنایع نفت و فرآورده های مربوط به آن در کشورهای نفتی در جهت کاهش آلایندگی های موجود از این صنعت میتوانند تا حدودی آثار مخرب این صنایع را ترمیم کنند.

Keywords:

سرمایه گذاری مستقیم خارجی , فراوانی منابع طبیعی , , حکمرانی , عملکرد زیست محیطی