برنامه ریزی راهبردی مدیریت بحران در بافت فرسوده هسته مرکزی شهر اهواز با رویکرد تاب آوری شهری

بافت فرسوده و تاریخی جزیی از سرمایه های فرهنگی کشورمان هستند که به دلایلی از قبیل عدم رعایت معیارهای فنی و مهندسی در ساخت بنا، شبکه ارتباطی ناکارآمد، تاسیسات و تجهیزات شهری نامناسب در گذر زمان در برابر وقوع حوادث و بحران ها به ویژه بحران ها و بلایای طبیعی مانند زلزله، طوفان و ...بسیار ناپایدار و آسیب پذیر گشته اند. از طرفی اهمیت موضوع ایمنی شهرها در برابر مخاطرات و میزان تاب آوری آنها یکی از اهداف برنامه ریزی شهری بوده و در این راستا اولین گام، اطلاع از میزان تاب آوری شهرها در برابر مخاطرات می باشد. از این رو در این پژوهش با استفاده از مدل SWOT به بررسی و تحلیل نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید پیش روی مدیریت بحران در بافت فرسوده هسته مرکزی شهر اهواز پرداخته شده و راهبردهایی جهت مدیریت بهینه و سریع بحران در محدوده مذکور ارایه گردیده است. این پژوهش از لحاظ هدف از نوع کاربردی و از حیث روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی می باشد. رویکرد حاکم بر این پژوهش از نوع اسنادی و میدانی و به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از مدل تحلیل راهبردیSWOT استفاده شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که توجه به مساله تاب آوری در راستایمدیریت بحران هسته مرکزی شهر اهواز به واسطه وجود آثار و ابنیه ارزشمند تاریخی و فرهنگی همچون کاروانسرای معین التجار، بالکن مهدیان، هتل قو، مسجد طالب زاده و ... و همچنین ویژگی های کالبدی این محدوده به عنوان مسایل مهم مطرح می باشند. به گونه ای که کم توجهی و یا بی توجهی به آن می تواندضمن ایجاد خسارت به آثار و ابنیه تاریخی و فرهنگی، آسیب های جسمی و جانی فراوانی را در هنگام وقوعبحرانهایی همچون زلزله، طوفان، جنگ و ... به ساکنین بافت وارد سازد.

Keywords:

مدیریت بحران , تاب آوری , بافت فرسوده , مدل SWOT , شهر اهواز