بررسی ساختار گزینش شاهان و کارگزاران در شاهنامه

نظریه پردازان علم مدیریت بر این باورند که مدیریت علمی از سال 1900 میلادی با پیداشدن نظریه های جدید آغاز شد. این در حاالیاست که آثار ادبی جهان و از جمله ادبیات فارسی ایران زمین، سرشار از ایده های مدیریتی است که بسیار پیش تر از این نظریاتمطرح شده اند. در این جستار با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی یکی از زیرشاخه های علم مدیریت (گزینش) در حوزه مدیریت منابعانسانی، در شاهنامه فردوسی پرداخته و به این نتیجه رسیده ایم که فردوسی، مدیری لایق و شایسته بوده و دیدگاه های مدیریتی برجسته وممتازی ارائه کرده است که می تواند الگوی مناسبی برای مدیریت جامعه امروز باشد معیارهای گزینش در شاهنامه برای همه یکساناست و گزینش با مشورت، آزمون، برنامه ریزی و هدفمندی انجام می شود.گاه تغییر در مراحل گزینش به اقتضای شرایط دیدهمی شود. فرد باید دارای ویژگی های نژادگی، پیشینه خوب اخلاقی، فکری و رفتاری، هنر، تخصص، سن مناسب شغل و ظاهرآراسته و بدون عیش باشد. افراد نادان، فرومایه، ستمکار و ناسپاس از نگاه مدیران شاهنامه مردودند. گزینش وابستگان وخویشاوندان نیز جز در موارد نادر و با رعایت اصول و دارابودن تمام شرایط لازم، جایز نیست. در گزینش های شاهنامه جنسیتو ملیت افراد جزو معیارهای اصلی نیست و در مواردی افرادی شایسته از سرزمین های دیگر برای پیشبرد اهداف حکومتیدعوت می شوند.

Keywords:

مدیریت , گزینش , شاهنامه , فردوسی