ارتباط جامعه شناسی با ورزش و برنامه ریزی برای رقابت های ورزش قهرمانی

ورزش بخش مهمی از فرهنک ملل جهان است. درباره تاثیر ورزش بر زندکی مردم مثالهای فراوانی میتوان آورد. به دلیل اهمیت ورزش میلیونها نفر در هنگام اعلان فهرست برنامه مسابقات ورزشی در جای خود میخکوب می شوند. همچنین تجارت ورزشی تیمها, گرفته از حرفه ای و آماتور و غیره تحت شعاع همین پدیده قرار دارد. به همین دلیل مدارس و دانشکده ها برای داشتن یک تیم خوب گاهی اوقات موازین تحصیلی و فرهنگی را زیرپا می گذارند. به دلیل تاثیرات اجتماعی, سیاسی, قانونی و تربیتی ورزش در فرهنگ ملل, بررسی این پدیده الزامی است.

ورزش به آن حدی از گسترش و توسعه رسیده است که از طرف کارشناسان به عنوان جهان کوچک در جامعه تلقی می شود. از طرفی ورزش ارزشها, ساختار و نیروهای محرک جامعه را نشان می دهد و ویژگی های اجتماعی را منعکس می کند. ایتزن و سیج اظهار می دارند که روحیه رقابت و مبارزه طلبی, علاقه به قدرت و مادیات و توزیع نامتعادل اینها از خصوصیات مشترک ورزش و جامعه است. جامعه شناسی علمی است که به بررسی نهادهای اجتماعی نظیر مذهب, خانواده, حکومت، تعلیم و تربیت و تفریح علاقه مند است و جامعه شناس تاثیر نهادهای اجتماعی بر فرد, ارتباط انسان درگروه یا نهاد و چگونگی تاثیر اینها بر انسان و ارتباطات درونی و متقابل نهادهای اجتماعی چون ورزش, تربیت, مذهب و حکومت را مورد توجه قرار می دهد.

اظهارات کواکلی در مورد اهداف عمده جامعه شناسی ورزش در جامعه

- بررسی ارتباط بین ورزش و سایر جنبه های اجتماعی چون خانواده, سیاست, الگوی اجتماعی و رفتار گروهی وغیره در ورزش رخ میدهد.

- عوامل فرهنگی و ساختاری موقعیتی است که ورزش و تجارب ورزشی را متاثر میسازد.

- فرایندهای اجتماعی هم به گونه ای درجنب ورزش رخ می دهد.

طرح چند سوال:

جامعه شناسان ورزشی از طرحها و تدابیر تحقیقی جامعه شناسی در بررسی رفتار فرد و گروه در محیط ورزشی استفاده می کنند ووضعیت اجتماعی فعالیت های ورزشی بر رفتار فرد و گروه در ورزش را مد نظر دارند.بعضی از سوالاتی که جامعه شناس ورزش باید به دنبال آن باشد:

آیا ورزش فرد را برای جامعه اماده می کند؟

چگونه با شرکت در ورزش وضعیت اجتماعی اقتصادی اقلیتها تحت تاثیر قرار میگیرد؟

رسانه های گروهی چگونه بر ورزش اثر میگذارد؟

آثار ورزش و برنامه های ورزشی جوانان بر زندگی آنها و در خانواده چگونه است؟

ماهیت تجارب ورزشی در قرن بیست و یکم چگونه است؟

آیا به ورزش اقلیت هایی چون زنان را در پذیرفته شدن در جامعه یاری می کند؟

تعریف کواکلی از ورزش:

برای اینکه فعالیتی ورزش قلمداد شود باید دارای سه ویژگی باشد:

- فعالیت باید شامل مهارت جسمانی ,شهامت و نیروی جسمانی باشد

- فعالیت باید سازمان یافته و دارای ماهیت رقابتی باشد

- شرکت کنندکان در ان فعالیت باید از بعد درونی و بیرونی بوسیله پاداشهای درونی و بیرونی برانگیخته شوند.

ورزش برای مردم چه کاری انجام می دهد؟

ویلکرسون و دو در تحقیقی را با همین عنوان به عمل اوردند. انها هفت وظیفه و عملکرد را برای ورزش در جامعه مشخص ساختند:

کاهش هیجانات : ورزش راهی است برای اظهار و کاهش هیجانات و رهایی از تنشها. ورزش به عنوان دریجه اطمینانی است که تمایلات مهاجمانه را تلطیف میکند.

اثبات هویت: ورزش امکان شناخته شدن و اظهار ارزشهای وجودی را فراهم می کند.

کنترل اجتماعی: ورزش وسیله ای برای کنترل مردم در جامعه ازانحرافات اجتماعی است.

اجتماعی شدن: ورزش وسیله ای است برای اجتماعی شدن است.

عامل تغییر: ورزش موجب تغییر جامعه,ایجاد الگوهای رفتاری جدید وعاملی است که جریان تاریخ را تغییر میدهد.

بیداری و اگاهی جمعی: ورزش موجد روح جمعی است که مردم را به شیوه متحد به دنبال اهداف مشترک متشکل میسازد.

موفقیت: ورزش موجب احساس موفقیت در ورزشکاران و تماشاچیان است, هنگامیکه توسط بازیکن یا تیمی برد بدست می اید.پیروزی در ورزش ,پیروزی در زندگی است.

اصول هدایت برنامه های ورزشی

اصل اول : بازآموزی قهرمانان برای نیل به یادگیری شناختی, روانی حرکتی و عاطفی:

ثابت شده که یادگیری شناختی مثلا اگاهی از قوانین, مسائل مربوط به اقتصاد, سیاست و همبستگی های بین ورزش و جامعه وجود دارد که قابل توسعه است. برنامه های ورزشی اگر به درستی تدوین شوند محیط اجتماعی بوجود می اید که نرم های اجتماعی توسط شرکت کنندگان شکل درونی پیدا می کندو رفتار اجتماعی انان نیز به شیوه ای مثبت از طریق یک وضعیت اجتماعی شکل میگیرد.

اصل دوم : برنامه های قهرمانی باید دارای ماهیت تکاملی باشد:

جریان رشد و تکامل حرکتی و جسمانی روند فزاینده ای را از زمان کودکی تا بلوغ طی میکند. به عبارت دیگر این مقولات دارای الگوی تکاملی هستند. هر حکمی که از جنبه جسمانی درست باشد از جنبه های ذهنی و هیجانی نیز درست خواهد بود, اینها از حیث ماهیت تکاملی هستند. در یک برنامه تکاملی قهرمانی چهار سطح برای شدت رقابت وجود دارد:

سطح تکاملی اول: فقدان رقابتهای قهرمانی سازمان یافته و دارای چهارچوب.

سطح تکاملی دوم: فعالیتهای داخل موسسه ای با تاکید کم بر عناصرمهم رقابتی, همراه همکلاسیها, که اولین قدم در ایجاد رقابت سازمان یافته است.

سطح تکاملی سوم: فعالیتهای فضای ازاد, مانند مراسم بزرگداشت, مراسم روزهای ورزش وغیره که در انجا بر جنبه های اجتماعی و شاد بودن فعالیتها بیش از بردن, تاکید میشود .

سطح تکاملی چهارم: رقابتهای قهرمانی درجه اول، این نوع از تجربه ها باید بس از سه سطح قبلی بوجود اید تا بازیکن با موفقیت ازعهده نیازهای جسمانی, ذهنی, هیجانی و اجتماعی چنین تجاربی

اصل سوم : فرصتهای قهرمانی بیشتر برای بانوان و ورزشکاران معلول:

تغییر وضعیت اجتماعی و قانون کذاری دولت, موجب افزایش تعداد بانوان و معلولین شرکت کننده در برنامه های رقابتی ورزشی شده است. این روند فزاینده باید از طریق سرمایه گذاری, مربیگری اصولی و تسهیلات تقویت شود و در صورت لزوم باید بر تعداد تیمها افزوده شود. تمام دانش اموزان باید از مزایای رقابتهای قهرمانی ورزشی بهره مند شوند.

اصل چهارم : برقراری تغییرات مثبت در سازمان و مدیریت برنامه های قهرمانی، مدیران مدارس در توسعه برنامه قهرمانی و تربیتی سهم عمده ای دارند. این افراد مسئول این برنامه ها هستند و باید برای ایجاد تغییرات مطلوب از قدرت رهبری خود استفاده کنند.

قلمروهایی وجود دارد که تغییرات در انها ضروری است:

تنظیم و محدود کردن طول جلسات تمرین و شمار بازی ها به طوری که فرایند تعلیم و تربیت را بی اعتبار نکند.

هدایت رقابتها و مسابقات

منصوب کردن مربیان بر اساس صلاحیت تربیتی آنها

تعهد یک برنامه تحقیقی مداوم برای تشخیص و شناخت وسایلی که بوسیله آنها ورزش بهتر میتواند در رشد و تکامل موثر باشد.